De motketel van Schokland

Start – Lelystad en/ of Almere (Flevoland)
📌 Bataviastad , Lelystad of Almere.
Totale afstand –80, 109 of 169 km

Ik ben niet bekend in Flevoland en er zijn op Gravelritten geen routes in die provincie.
Tot nu, Marcel heeft een aantal routes gemaakt en wil die graag delen met andere gravelaars.
Via deze link zie je gelijk alle drie de routes.
Onderstaande schrijft hij over de rit.

Flevoland en gravel, niet echt een combinatie die je veel voorbij ziet komen.
Maar als je gaat zoeken kom je gerust hele mooie gravelstroken tegen rondom Lelystad, Almere en Zeewolde.
En als het geen gravel is, dan evengoed mooie paadjes.
Is het 100% gravelrit, nee, dat niet, maar heb wel het gevoel dat we de hele rit van bijna 170 km door het bos of natuurgebied hebben gereden.
En nog leuker is het dat we bijna niemand tegen zijn gekomen. Ook wel lekker. Verrassend mooie rit!
Vanuit Almere, heb ik de route ook door Zeewolde laten gaan, om ook een koffiestop te creeeren. Hoewel het geen pittoresk oud stadje is, kun je er evengoed een kopje koffie halen…..

Hij heeft een lange route van 169 km gemaakt, aangezien die best lang is heeft hij die in in tweeën geknipt en zo ontstaan er nu drie routes in Flevoland.
Ook voor mij tijd om er eens heen te gaan en een van de routes te fietsen.
Dankjewel Marcel voor het delen van de ritten!

De motketel van Schokland
Midden in het vlakke polderlandschap lijkt Schokland zo’n onschuldig streepje land. Maar schijn bedriegt. Vroeger waren hier bijeenkomsten van heksen en tovenaars die rond de Zuiderzee huisden. Op een van de punten van het vroegere eiland stookten zij dan de motketel op een hels vuur. Zodra het begon te pruttelen en te dampen, dansten de heksen hun spookachtige heksendansen rond de motketel. Heel wat schippers hebben tijdens stormachtige nachten heksen naar hun verzamelplaats zien vliegen, met wapperende haren en gezeten op hun bezemsteel.

De eilandbewoners, de Schokkers, kwamen dan niet buiten. Ze sloten ramen en deuren en gingen vroeg naar bed. Toch waren ze ook binnen niet altijd veilig. Maar al te vaak kwam het voor dat ineens een vreemd heerschap bij hun haard zat, om even later net zo plotseling te verdwijnen als hij gekomen was. Zo’n kerel was natuurlijk een tovenaar, op weg naar de motketel.
In zulke nachten, als de volle maan achter wolkenflarden kroop, verscheen er ook vaak een spookschip boven Schokland. Met bolle zeilen voer het tegen de wind in door de stormluchten. En iedereen wist wat dat betekende: ergens op de Zuiderzee verging er nu een schip. De heksen dansten dan nog wilder rond de motketel en zongen er hun afgrijselijke liederen bij.
Het verdere verhaal over Berend lees je hier.